Μεσημέρι Ψυχοσάββατου και το "χτύπημα" της Παναγιάς... στην πόρτα.

Είναι από κείνες τις φορές, που λες, μεσημέρι, ώρα κοινής ησυχίας (όσης), "Θέ μου, να προλάβω να κοιμηθώ"!

Και να χτυπάει η πόρτα σου, να σου ζητάνε, ευτυχώς, όχι ύπνο, γιατί, δε θα είχες να δώσεις!


Και να ξέρεις καλά, πως τα χτυπήματα στην πόρτα, μπορεί να τα έχει στείλει, ο Ίδιος ο Θεός!

Κι αν όχι, Άνθρωπος είσαι, για ένα γατάκι και ξενυχτάς, τρέχεις, είναι δυνατόν;

Το και το ...
κάτσε να φας, κάτσε να πιεις, κάτσε να σε μετρήσω...

Μπίρι -μπίρι, οκ, εντάξ' Καλή!

Μα... ,μα... και μαμά...
Τι λες τώρα;

Πάρε λεφτά, πάρε φαί, πάρε και βιταμίνες, πάρε για δυο....

Μα είναι κι ο...

Ώ, πάρε για τρεις, φάτε καλά, τρεις εσείς, τρεις εμείς, τρεις μέρες κλειστά, εγώ είμαι εδώ, κολόνα, δεν πάω πουθενά.

Συγκίνηση,... λόγια Ιερά, λόγια Μεγάλα και Τρανά, βαριά κουβέντα το: Αγία.
Εγώ το είδα το Φωτοστέφανό της, όταν έβγαινε κι έφευγε με χαρά!
Της πήγαινε η χαρά, ομορφαίνει πολύ, τον άνθρωπο η χαρά!.


Η πρώτη σκηνή, η πιο δυνατή απ' όλες!
Αν ήταν θέατρο, θα την προστιμούσα να είναι στο τέλος, αλλά... δυστυχώς οι ηθοποιοί και οι θεατές, στάθηκαν ανάξιοι και ανίκανοι, οπότε, η τελευταία, χάλασε όλο το Θεικό Έργο!

.
Η πρώτη εντύπωση, δεν πρέπει να απέχει πολύ απ' την τελευταία.
Το ίδιο και η σκηνή, για να μην είναι σαν ξένο και ακαταλαβίστικο το έργο.
Αλλιώς, ότι πιο Ωραίο και Αγνό, γίνεται μαύρο, σκοτεινό, κι αποτυχία.

...Κι ύστερα, άρχισε το δικό μου τρέξιμο, μ' ότι μπορεί να τρέξει, για ΚΑΛΟ!

Φτάνει να το θέλει πράγματι και ο ίδιος το ΚΑΛΟ του, σου, μου, της...  και επί της ουσίας, ότι λέμε, να το κάνουμε.

Στίγμα ημέρας, δε ξέρω τι φώτο έχω κρατήσει και τι θα με "παίρνει" να πω, σε επόμενη ανάρτηση.