Παρασκευή, Παραμονή Ψυχοσάββατου 4 - ΤΟΚ - ΤΟΚ!

Λόγω της Ανωτερώτητας της Στιγμής, δίνω προτεραιότητα στην 4 ανάρτηση και λόγω της ώρας.

...Και κατέβαινα, σκεφτική, να πάω στην Στάση.
Και περπατούσα
Θυμήθηκα και τον μαρμαρά που είχαμε κάνει το μνήμα της μάννας μου το 1991, θυμήθηκα και "ΚΑΤΙ" άλλο, που όλο θα περνούσα κάποια στιγμή να ρωτήσω και ποτέ δεν πέρναγα, πέρασα, προσπέρασα και περπατούσα...

κι ακούω "ΤΟΚ - ΤΟΚ" στο τζάμι.
Είπα εγώ, δεν πάω καλά.
Περπάτα, Κατερίνα!

Και περπατούσα, ένα βήμα, δυο, στροφή κεφαλιού, άνθρωπος στο τζάμι, στροφή και ποδιού.
Τον κοίταξα, με κοίταξε, κλειστή η πόρτα του, εγώ καταπάνω, καρακοιμισμένη, λέμε,
"Καλησπέρα! Εσείς χτυπήσατε το τζάμι;"
"'Ναι."
"Γιατί;"
"Α, έτσ' χτυπάω εγώ..." είπε, άφησε εκεί δίπλα το μέτρο που κράταγε στα χέρια του και πήγε προς το γραφείο του.
Έδειχνε λίγο προσβεβλημένος, γιατί δε μπορούσε να καταλάβει ο άνθρωπος, γιατί ρώταγα επίμονα εγώ!
Ήταν η στιγμή, ήταν η σκέψη, ήταν Άλλα!

Πού να με θυμηθεί και να με γνωρίσει;
Ουδεμία σχέση!
Εδώ δε με γνωρίζουν άλλοι από πέρ' σι!

Εγώ, συγκλονισμένη!
Φυσικά, τον ρώτησα και αυτό που όλο και ΘΑ, κάποτε, θα ρώταγα, κάπως, κάπου, άμα θέλει, κι άμα κάτσει!

Σκέφτομαι και απαντάει το ΚΑΛΟ, παιδιά!
Το κακό, δεν ελέγχει την σκέψη!
Δεν μπορεί, το καίει, κιόλας, οπότε, ΑΥΤΑ!
Όταν το "Θα" μου φυτρώσει, θα σας πω περισσότερα.
Καλημέρα μας!

Υγ. Εννοείται, πρώτα φωτογράφησα και μετά μιλήσαμε περισσότερο!