ΕΔΩ, μη χάσω το λινκ, που έχω φορτωμένο...
Ένα σχόλιο της Λαμπρινής που περίμενε... ώς συνήθως.
Την έχω εκπαιδεύσει στην Υπομονή, όπως το ίδιο έκπαίδευσα και τον Γιάννη, μέχρι που κι οι δυο μας καταλάβαμε (εγώ και ο Γιάννης, δηλαδή) πως κάποτε στερεύει.
Γι' αυτό και ΈΦΥΓΕ.
Τον "κράτησα" πολλές φορές, "γύρισε" πίσω, μέχρι την τελευταία μας συνάντηση, εκείνη, που φοβήθηκε μην τον γεμίσω κραγιόν, απ' τα φιλιά μου στο μέτωπό του.
(Σκόρπιο είναι, δεν χρειάζεται να το ψάξετε.)
Μετά, πέρασα πολλά,ακόμα περνάω, δεν είχα ενημέρωση, δεν ήθελα να μάθω, μάλλον.
Συχνά σκεφτόμουνα: "Άραγε, να ζει ο Γιάννης ή να μη ζει;"
Θυμήθηκα το: "Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;" και γέλασα με της κατάντιας σκέψη μου, την πρώτη φορά.
"Α, ρε, Γιάννη, πως καταντήσαμε...." μονολογούσα, εκεί στα άσχημα που ήμουνα.
....Περνούσα ζόρικα. Άγραφο κεφάλαιο, σκληρό για να το ζεις. Κάποτε είχα εμποδίσει να ζήσει ένα παρόμοιο ο Γιάννης και απορούσαν οι γιατροί κι ο Δήμος, για το δυναμικό ενδιαφέρον και την φιλία μου.
Αυτά,
κι αυτό δεν μπορώ να το αναπτύξω.
Πολλά τα κλειδωμένα λόγια μου. Όταν περάσει ο καιρός, αν είμαστε καλά! Καμπάνεεεεεεεες!
10 και 57!
Ο Γιάννης είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, πια!
Του μιλάω συχνά, ξέρω πως έφτασε ΨΗΛΑ, έτσι όπως τον έβλεπα να ζει, (αρρώστιες και δυσκολίες, εννοώ), δε μού λείπει, γιατί θα ήταν πολύ εγωιστικό να θέλω να ζει, έτσι!
...ΔΕ, δε, είναι "φρέσκια" η Φυγή του, μού το μαρτύρησαν πολύ καθυστερημένα, είναι κι άλλα, πολλά, δεν είμαι έτοιμη ακόμα, να μιλήσω όπως θέλω και Αν μπορώ, για τον Γιάννη!
Ξέρω καλά πως ο γιος του, η αδελφή του, όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι του πονούν και τους στοιχίζει η απουσία, έστω του ίσκιου του.
χμ, τελείως άσχετο με την έκφραση της στιγμής που γράφω, κοιτάζω δίπλα μου, έτυχε, να ετοιμάζω πάλι κάποια βιβλία να χαρίσω και βρέθηκαν μπροστά μου "ΟΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΚΩΝ".
...Χαμογέλασα... και το έφερα δίπλα στον υπολογιστή, πριν πολύ ώρα.
ΌΠοτε, θα το άνοιγα.
Νά, που το σχόλιο της Λαμπρινής, μ' έκανε να γράψω λόγια φτηνά, σαν τα δικά μου, και να μην αντιγράψω ποίημά του.
Και, το σχόλιο και βγήκαμε, όπως μπήκαμε.
Κάνει τζιζ η νύχτα και η μέρα μου, πάλι.
***
Ένα σχόλιο της Λαμπρινής που περίμενε... ώς συνήθως.
Την έχω εκπαιδεύσει στην Υπομονή, όπως το ίδιο έκπαίδευσα και τον Γιάννη, μέχρι που κι οι δυο μας καταλάβαμε (εγώ και ο Γιάννης, δηλαδή) πως κάποτε στερεύει.
Γι' αυτό και ΈΦΥΓΕ.
Τον "κράτησα" πολλές φορές, "γύρισε" πίσω, μέχρι την τελευταία μας συνάντηση, εκείνη, που φοβήθηκε μην τον γεμίσω κραγιόν, απ' τα φιλιά μου στο μέτωπό του.
(Σκόρπιο είναι, δεν χρειάζεται να το ψάξετε.)
Μετά, πέρασα πολλά,ακόμα περνάω, δεν είχα ενημέρωση, δεν ήθελα να μάθω, μάλλον.
Συχνά σκεφτόμουνα: "Άραγε, να ζει ο Γιάννης ή να μη ζει;"
Θυμήθηκα το: "Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;" και γέλασα με της κατάντιας σκέψη μου, την πρώτη φορά.
"Α, ρε, Γιάννη, πως καταντήσαμε...." μονολογούσα, εκεί στα άσχημα που ήμουνα.
....Περνούσα ζόρικα. Άγραφο κεφάλαιο, σκληρό για να το ζεις. Κάποτε είχα εμποδίσει να ζήσει ένα παρόμοιο ο Γιάννης και απορούσαν οι γιατροί κι ο Δήμος, για το δυναμικό ενδιαφέρον και την φιλία μου.
Αυτά,
κι αυτό δεν μπορώ να το αναπτύξω.
Πολλά τα κλειδωμένα λόγια μου. Όταν περάσει ο καιρός, αν είμαστε καλά! Καμπάνεεεεεεεες!
10 και 57!
Ο Γιάννης είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, πια!
Του μιλάω συχνά, ξέρω πως έφτασε ΨΗΛΑ, έτσι όπως τον έβλεπα να ζει, (αρρώστιες και δυσκολίες, εννοώ), δε μού λείπει, γιατί θα ήταν πολύ εγωιστικό να θέλω να ζει, έτσι!
...ΔΕ, δε, είναι "φρέσκια" η Φυγή του, μού το μαρτύρησαν πολύ καθυστερημένα, είναι κι άλλα, πολλά, δεν είμαι έτοιμη ακόμα, να μιλήσω όπως θέλω και Αν μπορώ, για τον Γιάννη!
Ξέρω καλά πως ο γιος του, η αδελφή του, όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι του πονούν και τους στοιχίζει η απουσία, έστω του ίσκιου του.
χμ, τελείως άσχετο με την έκφραση της στιγμής που γράφω, κοιτάζω δίπλα μου, έτυχε, να ετοιμάζω πάλι κάποια βιβλία να χαρίσω και βρέθηκαν μπροστά μου "ΟΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΚΩΝ".
...Χαμογέλασα... και το έφερα δίπλα στον υπολογιστή, πριν πολύ ώρα.
ΌΠοτε, θα το άνοιγα.
Νά, που το σχόλιο της Λαμπρινής, μ' έκανε να γράψω λόγια φτηνά, σαν τα δικά μου, και να μην αντιγράψω ποίημά του.
Και, το σχόλιο και βγήκαμε, όπως μπήκαμε.
Κάνει τζιζ η νύχτα και η μέρα μου, πάλι.
***
- http://paterikos.blogspot.gr/2016/11/blog-post_84.html
(H φωτογραφία σου πάει κι έρχεται.... )...
Μιας που μπήκα, να γράψω όπως έγραψα στα φέις... Ο Γιάννης ήταν φίλος ... στα μπλογκ και στο φέις... Ο Θεός να τον αναπαύσει, μάς έκανε "παρέα" με την ποίησή του...
κάτι μάς λείπει... πια...
Δίνεις αξία σε μια φωτογραφία μου, Λαμπρινή! Αν ήξερες πόση ΑΞΙΑ, μού έδωσε ο Γιάννης στην ζωή μου, δεν θα τόλμαγες να μιλήσεις, που τόλμησα και τον φωτογράφησα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλης ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ και Δάσκαλος των γραμμάτων.
Τι να λέω, απόψε;
Άλλη φορά, έχω να προσθέσω πολλά.
Και να πω και για τα βιβλία που χαρίζω, για να πιάνουν τόπο τα βιβλία και να περπατάνε, άλλωστε, δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας, κι είναι κρίμα να σκονίζονται σε ράφια, συρτάρια, στίβες, κ.λ.π.
Λαμπρινή, σ'χώρα, να λες, αρκεί που ζω, ακόμα, έστω κι έτσι, με όρους εσωτερικούς και εξωτερικούς.
Στραγγίξαμε πολύ απ' τον πολύτιμο χρόνο του Γιάννη, ειδικά, εκεί, στο Φέις, το Μέγα λάθος του, ναι, θα μου πεις, τον μάθανε...
...Αγγούρια, Καλυβιώτικα.
Μετρούσε τα λάικ. Στεναχωριότανε, Ποιος; Ο Γιάννης!
"Ο ΓΙΑΝΝΑΚΟΣ", που μου είπε ειρωνικά, κάποτε, κάποιος.
Τώρα, φαντάζομαι, θα κλαίει.
Πόση ψευτιά τελικά, έχει κι αυτός ο χώρος!
Άσε με!
Γιατί με κρατάς;
Μην ταίζεις, σε παρακαλώ, τον κακό εαυτό μου...
Έχει γίνει θρεφτάρι, τελευταίως.
Το κείμενο αδύνατον να το συλλάβω απόψε. Συνχίζομαι πολύ εύκολα πια και ναι, να φέρω και μια φώτο φίλης που με κάλυψε, σε νέα ανάρτηση.
Να είσαι καλά! Ξέρω, θα πεις ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, θα πω ευχαριστώ, πενθώ πολύ φέτος, δεν γιορτάζω. ΈΦΥΓΕ ο γαμπρός μου, η νύφη μου, ο ΓΙάννης, ο Ουντέζε μας (σκυλί), η υγεία μου παρακλονίστηκε, σιγανά...
ΥΓ. ΜΕΓΑΛΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣού χρωστάω, εγώ προσωπικά, πολλά "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" που τον στήριζες με τα λάικ σου και τα σχόλιά σου.
Του ανέβαζες το ηθικό και το ξέρω. Αν δεν υπήρχες εσύ, ίσως να παρέμενα στο Φεις, μόνο για τον Γιάννη.
Του έλεγα, μέτρα και το αόρατο δικό μου, τα εννιά σου, γίναν 10!
Περίμενε... σαν τον ζητιάνο, να τον λακάρουν...
Ποιον;
ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ!
...χμ. να δω τι θα καταγράψει και το χόλτερ, αυτή την ώρα!Μετά θα σου ζητήσω να μού πληρώνεις τα χαπάκια!!!για τιμωρία!
Κι άμα δει ο ΓΙάννης τα θαυμαστικά, αλίμονό μου!
είπα να μήν σχολιάσω... κακώς... έπρεπε... Δεν θα τάχα δει ΟΛΑ αυτά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ... ποταμέ μου... Χρόνια πολλά, και εδώ.. με λιγότερα λόγια και (δικά μου) θαυμαστικά!!!
Υ.Γ. Α.. διάβασα μόνον για της νύφης σου... α... ζωή σε σάς... συλληπητήρια... (καλά.. και το σκυλί... ωω... τι να πω;... αυτά! )
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ, Λαμπρινή, να είσαι καλά! Ήμουνα εκτός σπιτιού χθες, όλη μέρα και βράδυ, γι' αυτό άργησα να σου απαντήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛϊγες μέρες νωρίτερα, έγραψα "ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ", Δημήτρη. Ήταν ο γαμπρός μου.
Τί να πεις και τί μπορώ να γράψω, άλλωστε!
Ήταν κι άλλα, αλλά είναι μόνο για μυθιστόρημα στα γεράματα, αν τα δούμε, εννοείται.