Πήγα για ύπνο, αφού έκανα την Προσευχή μου και προσπαθώντας να κοιμηθώ, επειδή το μυαλό δεν είναι πατάς ένα κουμπάκι και σταματάς να σκέφτεσαι, ήρθε στο μυαλό μου αυτός ο τίτλος της ανάρτησης που είχα προσπεράσει. Έχω δει προσωπικά τόσα θαύματα, που δεν προλαβαίνω να διαβάζω των άλλων. Ξέρω την Δύναμη των Αγίων μας και ειδικά του Αγίου Ραφαήλ! Εκείνο που μ' έκανε να σηκωθώ απ' το κρεβάτι, και ν' ανοίξω τον υπολογιστή να το διαβάσω, αλλά κυρίως να γράψω, είναι μια Σύμπτωση, Ανώτερη για μένα, προ ημερών. Έχω γράψει, νομίζω, για ένα Θαύμα συναδέλφου μου, που από τροχαίο πολτοποιήθηκε ο γιος της και στο σώμα και στο κεφάλι, κυρίως. Πριν 24 χρόνια. Στην Εντατική, σ' ένα Νοσοκομείο Θεσ/κης. Τότε είχα κάνει έρανο, πήρα λαδάκια, κι ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ, που τότε είχα πάει. Να μην τα πολυλογώ, το παιδί, έζησε και συνέχισε την ζωή του, όπως πρώτα. Μετά, εδώ και 20 χρόνια, έφυγα εγώ απ' την δουλειά, έχασα την μαμά του. Έμαθα πως έφυγαν οικογενειακώς στην Γερμανία. Αυτές τις μέρες, την συνάντησα σ' ένα διάδρομο Νοσοκομείου. Χαρά, αγκαλιές, φιλιά (να δούμε πως θα τα κόψουμε τώρα, με τον Κορωνοιό) κι αμέσως η ερώτηση. "Γιατί είσαι εδώ;Το παιδί τι κάνει;" "Γι' αυτό είμαστε εδώ. Αν θυμάσαι (και να ξέχναγα εύκολα τα θαύματα!), τότε, στην τελευταία εγχείρηση, έμεινε ένα μικρόβιο στο πόδι του και το ανακαλύψαμε τώρα. Αυτό θεραπεύουμε..." Βιαζόμουνα. Της ζήτησα τηλέφωνο, να μην ξαναχαθούμε... Αν ήταν μέρα, θα της τηλεφωνούσα τώρα, να ξαναθυμηθεί τον Άγιο Ραφαήλ, που ίσως ξέχασε... και να Προσευχηθεί, ξανά, Σ' Εκείνον!
Αυτό θα κάνω κι εγώ. Δε μπορεί να είναι απλή σύμπτωση η συνάντησή μας!
Πήγα για ύπνο, αφού έκανα την Προσευχή μου και προσπαθώντας να κοιμηθώ, επειδή το μυαλό δεν είναι πατάς ένα κουμπάκι και σταματάς να σκέφτεσαι, ήρθε στο μυαλό μου αυτός ο τίτλος της ανάρτησης που είχα προσπεράσει. Έχω δει προσωπικά τόσα θαύματα, που δεν προλαβαίνω να διαβάζω των άλλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω την Δύναμη των Αγίων μας και ειδικά του Αγίου Ραφαήλ!
Εκείνο που μ' έκανε να σηκωθώ απ' το κρεβάτι, και ν' ανοίξω τον υπολογιστή να το διαβάσω, αλλά κυρίως να γράψω, είναι μια Σύμπτωση, Ανώτερη για μένα, προ ημερών.
Έχω γράψει, νομίζω, για ένα Θαύμα συναδέλφου μου, που από τροχαίο πολτοποιήθηκε ο γιος της και στο σώμα και στο κεφάλι, κυρίως.
Πριν 24 χρόνια. Στην Εντατική, σ' ένα Νοσοκομείο Θεσ/κης.
Τότε είχα κάνει έρανο, πήρα λαδάκια, κι ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ, που τότε είχα πάει.
Να μην τα πολυλογώ, το παιδί, έζησε και συνέχισε την ζωή του, όπως πρώτα.
Μετά, εδώ και 20 χρόνια, έφυγα εγώ απ' την δουλειά, έχασα την μαμά του. Έμαθα πως έφυγαν οικογενειακώς στην Γερμανία.
Αυτές τις μέρες, την συνάντησα σ' ένα διάδρομο Νοσοκομείου.
Χαρά, αγκαλιές, φιλιά (να δούμε πως θα τα κόψουμε τώρα, με τον Κορωνοιό) κι αμέσως η ερώτηση.
"Γιατί είσαι εδώ;Το παιδί τι κάνει;"
"Γι' αυτό είμαστε εδώ. Αν θυμάσαι (και να ξέχναγα εύκολα τα θαύματα!), τότε, στην τελευταία εγχείρηση, έμεινε ένα μικρόβιο στο πόδι του και το ανακαλύψαμε τώρα. Αυτό θεραπεύουμε..."
Βιαζόμουνα. Της ζήτησα τηλέφωνο, να μην ξαναχαθούμε...
Αν ήταν μέρα, θα της τηλεφωνούσα τώρα, να ξαναθυμηθεί τον Άγιο Ραφαήλ, που ίσως ξέχασε...
και να Προσευχηθεί, ξανά, Σ' Εκείνον!
Αυτό θα κάνω κι εγώ. Δε μπορεί να είναι απλή σύμπτωση η συνάντησή μας!
..."Κάτι" μ' έσπρωξε να το γράψω. Τώρα!
...δεν είναι απλά συμπτωματικές αυτές οι στιγμές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ταπεινή προσευχή μέσα μας πάντα κάνει ένα μικρό θαύμα...
Από μικρό ως ΜΕΓΙΣΤΟ, Γιώτα μου, αγαπημένη!
ΑπάντησηΔιαγραφή