Είναι γεγονός ότι ο Χριστός μας είναι πανταχού παρών κι όπου κι αν είμαστε ακούει την προσευχή μας. Μόνο σε μια περίπτωση ο Κύριος μας αρνείται να μας ακούσει και να μας συγχωρέσει.
Όταν ενώ δίπλα μας έχουμε τον εκπρόσωπο Του, τον πνευματικό ιερέα, εμείς δεν πάμε με ταπείνωση και με απλότητα να πούμε τα αμαρτήματά μας σ’ αυτόν, αλλά γεμάτοι εγωισμό, που τόσο πολύ αποστρέφεται ο Θεός, και ντροπή, για να μην ταπεινωθούμε στον εξομολόγο, καταφεύγουμε στην άψυχη εικόνα για να πούμε τα αμαρτήματα μας.
Κι επειδή αδελφέ μου, σε βλέπω ακόμη διστακτικό, θα σου εξηγήσω καλύτερα γιατί δεν είναι σωστός αυτός ο τρόπος εξομολόγησης.
Κατ’ αρχάς, ο Κύριος τη θεία εξουσία της συγχώρεσης των αμαρτιών μας δεν την έδωσε σε εικόνες ή σε άλλα άψυχα πράγματα, αλλά την έδωσε στους Αποστόλους Του και στους διαδόχους τους, λέγοντας:
«…λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται». (Ἰωάν. Κ΄ 22 – 23)
Όπως λοιπόν κι εσύ βλέπεις, επειδή μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να συγχωρούν ή όχι, είμαστε υποχρεωμένοι για την αγάπη του Χριστού μας να καταφεύγουμε στον πνευματικό εξομολόγο κι εκεί, με ταπείνωση και συντριβή καρδιάς να ανοίξουμε τη γεμάτη από αμαρτίες ψυχή μας και να αφήσουμε να ξεγλιστρήσουν στο πετραχήλι του ιερέα τα πονηρά φίδια της αμαρτίας, γιατί όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος:
«ἐάν ὁμολογῶμεν τάς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καί δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τάς ἁμαρτίας καί καθαρίσῃ ἡμας ἀπό πάσης ἀδικίας». ( Α΄ Ἰωάν. α΄, 9 )
Ένας άλλος λόγος που δεν θέλει ο Χριστός μας να καταφεύγουμε στην άψυχη εικόνα, αλλά στον ιερέα Του, είναι ο εξής:
Η εικόνα δεν είναι σε θέση ούτε να μας συγχωρήσει, αλλά ούτε και να μιλήσει και να μας συμβουλέψει και συνεπώς να μας βοηθήσει να σηκωθούμε από τα λαβυρινθώδη πλοκάμια της αμαρτίας.
Η εικόνα δεν μπορεί να μας συγχωρήσει, ούτε να μας βεβαιώσει ότι μας συγχώρεσε ο Θεός.
Είναι σαν να καταφεύγουμε, μέσα στον ψηλό πυρετό της αρρώστιας μας, στην εικόνα του φίλου γιατρού μας κι εκεί, να τον παρακαλούμε να μας θεραπεύσει.
Μα, είναι δυνατόν να γίνει αυτή η θεραπεία, χωρίς εμείς να πάμε προσωπικά σ’ αυτόν, στο ιατρείο του, να μας εξετάσει, να κάνει τη διάγνωση και να μας δώσει τα απαραίτητα φάρμακα;
Έτσι κι εδώ, είναι ανάγκη να πάμε προσωπικά στο ιατρείο της ψυχής, στο εξομολογητήριο.
Εκεί, γονατισμένοι ταπεινά μπροστά στον ιερέα πνευματικό, ας αποθέσουμε από την κουρασμένη μας ψυχή τ’ αγκάθια και τα τριβόλια των αμαρτιών μας, για να ακούσουμε τη φωνή του Χριστού μας, που με το στόμα του εξομολόγου θα μας χαρίσει τη συγχώρεση των αμαρτιών και θα σκορπίσει μέσα μας την ειρήνη και τη χαρά.
Γιατί να πω τα αμαρτήματα μου στον ιερέα αφού κι αυτός είναι αμαρτωλός;
Αδελφέ μου, όπως λέει το ιερό Ευαγγέλιο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι αμαρτωλός.
Όλοι σ’ αυτόν τον κόσμο είμαστε αμαρτωλοί. Όλοι έχουμε την ανάγκη της εξομολογήσεως και πιο πολύ εμείς, που βρισκόμαστε μέσα στις διάφορες δυσκολίες και δυσχέρειες του κόσμου.
Όταν πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο για να θεραπευτούμε από τις αρρώστιες μας δεν κοιτάμε αν ο γιατρός που ανέλαβε να μας θεραπεύσει είναι άγιος ή αμαρτωλός.
Μήπως εξετάζουμε, όταν κάνουμε ένα ταξίδι με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο, την ηθική ποιότητα του οδηγού; Ασφαλώς όχι. Εμάς μας ενδιαφέρει να φτάσουμε μόνο στον προορισμό μας.
Άλλο ένα παράδειγμα:
Μπορείς να μου πεις αν αυξάνεται ή μειώνεται η δροσιά και η τρυφερή γλυκιά μυρωδιά ενός ρόδου, που σου προσφέρει ένας ζητιάνος ή ένας πλούσιος, ένας δίκαιος ή ένας αμαρτωλός; Ασφαλώς όχι.
Ακριβώς έτσι κι εδώ, ανεξάρτητα αν ο ιερέας είναι άγιος ή αμαρτωλός, εσύ θα πάρεις ακέραια την ευλογία του Θεού, που θα σε κάνει παιδί Του και κληρονόμο του Παραδείσου.
Δεν έχω αμαρτίες.
Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που τους μιλώ για την εξομολόγηση, αντιδρά, διαμαρτύρεται και μου λέει:
«Τι να πω στον ιερέα, αφού δεν έχω αμαρτίες; Ούτε έκλεψα, ούτε πόρνεψα, ούτε φόνευσα, ούτε και κανέναν αδίκησα».
Κι εγώ ο ταπεινός, λυπημένος για την άγνοια της Αγίας Γραφής που έχουν, τους παρακαλώ να σταθούν δυο λεπτά και αν ακούσουν τι λέει το Ευαγγέλιο, που καλά θα έκαναν να το διαβάζουν έστω και μια φορά το χρόνο.
Και να, πρώτος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος έρχεται να διακηρύξει:
«Ἐάν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν ἑαυτούς πλανῶμεν καί ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν» και συνεχίζει, «ἐάν εἴπωμεν ὅτι οὐχ ἡμαρτήκαμεν, ψεύστην ποιοῦμεν αὐτόν, καί ὁ λόγος αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν». (Α΄ Ἰωάν. α΄, 8 , 10).
Ο Απόστολος Παύλος τονίζει:
«πάντες γάρ ἥμαρτον καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». (Πρός Ρώμ. γ΄, 23)
Ο δε Απόστολος Ιάκωβος καταλήγει: «πολλά γάρ πταίομεν ἅπαντες». (Ἰάκ. γ΄, 2)
Μπροστά στη διαπίστωση αυτή που κάνουν οι Απόστολοι και όλοι οι άγιοι, ότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί, πως εσύ αδελφέ μου, θέλεις να ισχυρίζεσαι ότι είσαι αναμάρτητος, άγιος, αφού: «Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός…».
Αλλά και ένα αμάρτημα να έκανες μόνο, ανεξάρτητα αν είναι μεγάλο ή μικρό, είναι αρκετό να σε χωρίσει από την αγάπη του Θεού και να σε οδηγήσει στην κόλαση
Τονίζω πάλι, ‘‘ανεξάρτητα αν είναι μικρό ή μεγάλο’’. Γιατί τον δαίμονα, ή διάβολο τον πεις ή διαβολάκι, δαίμονας πονηρός είναι, ικανός να σε χωρίσει από τον Παράδεισο και από τη γλυκύτατη συντροφιά του Χριστού.
Γι’ αυτό κι εσύ αδελφέ μου, διώξε από μέσα σου κάθε τέτοιου είδους πρόφαση, ότι τάχα δεν έχεις αμαρτίες, έλεγξε καλά τον εαυτό σου, δες και συ που έσφαλες σαν τον άσωτο γιο μπροστά στον αγαπημένο σου Πατέρα και Θεό και με τις αμαρτίες στο χέρι και την μετάνοια στην καρδιά, έλα, πλησίασε το Χριστό που σε περιμένει σαν τον εύσπλαχνο Πατέρα του ασώτου στο εξομολογητήριο κι εκεί, σκυμμένος ταπεινά, παραδέξου όλες τις αμαρτίες σου στο Χριστό μας και ομολόγησε πως δεν είσαι άξιος από τις πολλές σου αμαρτίες να λέγεσαι παιδί Του.
Τότε θα δεις τον Θεό Πατέρα μας, γεμάτο χαρά, μαζί με όλους τους αγγέλους Του, να σκύβει για να σου αλλάξει τα βρωμερά ρούχα της αμαρτίας, με άλλα καινούργια της αρετής, να σου φορά το δακτυλίδι της υιοθεσίας, ότι είσαι δηλ. παιδί Του, και να σφάζει για σένα τον μόσχο τον σιτευτό, τον μονογενή Γιο Του, τον Χριστό μας, για να σε θρέψει πνευματικά και να ζεις πια εσύ μέσα στο Χριστό και ο Χριστός μέσα σου.
Έχω ακόμα καιρό.
Βλέποντας σε τώρα, αδελφέ μου, ο πονηρός δαίμονας να προχωρείς προς το εξομολογητήριο, στενοχωριέται που σε χάνει και να, δες τον τι πάει να κάνει. Σε σταματά και σου λέει:
«Καλά φίλε μου, μη βιάζεσαι δεν σου είπα να μην εξομολογηθείς! Κι εγώ θέλω, λέει ο πονηρός δαίμονας, να εξομολογηθείς, αλλά μια στιγμή, μην τρέχεις τόσο βιαστικά, σκέψου καλύτερα τι πας να κάνεις. Δεν ντρέπεσαι, που μ’ αυτά που θα πεις θα ρεζιλευτείς; Στο κάτω – κάτω της γραφής, εδώ που τα λέμε δεν γέρασες, ακόμα έχεις καιρό!…»
Με αυτά και άλλα τόσα, έρχεται ο πονηρός δαίμονας να αμφιταλαντεύσει τον άλλοτε φίλο του, εσένα αδελφέ μου, και να σε παγιδεύσει με τη πρόφαση ότι έχεις ακόμα καιρό.
Σκοπός του, να σου σβήσει, αφενός τη διάθεση που έχεις τώρα για να σωθείς και αφετέρου να έρθει ο θάνατος ξαφνικά να σε πάρει, χωρίς να μπορέσεις με τη συνεχή αναβολή να καθαρίσεις με την εξομολόγηση την ψυχή σου από τις διάφορες ακαθαρσίες των αμαρτιών σου.
Όχι αδελφέ μου, όχι, δεν πρέπει να παγιδευτείς από τον εχθρό μας, αλλά χωρίς να καθυστερήσεις καθόλου, τρέξε στον εξομολόγο και απόθεσε τα αγκαθοτρίβολα των αμαρτιών σου, εκεί, για να μπορέσεις πια σαν ολόλευκο αγνό περιστέρι να πετάξεις σε νέους ορίζοντες, σε νέους κόσμους πνευματικούς, γεμάτους φως, δόξα, χαρά και ειρήνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου