ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ – ΘΑ ΧΟΡΤΑΣΕΤΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΗΧΟ
Αὐτές τίς μέρες, προτιμῶ νά “ἀνεβάζω” λίγα λόγια μου, σάν ἕνα διάλειμμα στήν μουσική, ἡ σάν μιά διαφορετική λίγο πιό “κατανοητή”, φωνή μου. Ἐλπίζω μόνο νά μήν σᾶς κούρασα.
Ἄν μποροῦσα νά μεταφερθῶ σέ κάποια ἐποχή μέ τή μηχανή τοῦ χρόνου θά ἤθελα νά βρεθῶ ἐκεῖ, τή στιγμή πού ὁ Χριστός ἀνεστήθη, μέ τήν κρυφή λαχτάρα, νά ΄μοῦν ὁ ληστής στό πλάι Του.
Μή φοβάστε τίποτα καί κανέναν καί δίνετε λογαριασμό μόνο στόν Χριστό.
Τί χρειάζεται νά ’χει στήν «φαρέτρα» τοῦ ἕνας νέος καλλιτέχνης γιά νά κάνει καριέρα στήν Ἑλλάδα; Ταλέντο, ταλέντο καί κυρίως ταλέντο. Ἡ δουλειά ὅμως εἶναι πάντα σημαντική. Ἄν θέλετε κι ἄλλα, ἔρωτας, χωρίς ὅρους καί καθαρή καρδιά. Παλληκαρίσια «ὄχι», ἀλλά καί ἐπίπονα «ναί». Ἀφοσίωση ὁλοκληρωτική καί ἄνευ ὅρων. Ταπείνωση μπροστά σε ὅσα μεγάλα προϋπῆρξαν.
Βιώνουμε τήν πλήρη καί μέ πρόγραμμα καταστροφή τῆς «ψυχῆς» τῆς Ἑλλάδας. Τῆς πίστης, τῆς παλληκαριᾶς, τῆς ἀληθινῆς παιδείας. Ζοῦμε τήν…χυδαία καί ἄνευ ἐπιχειρημάτων ἄρνηση τοῦ παρελθόντος μας. Καλοῦ καί κακοῦ. Τά παιδιά μας πετιοῦνται σέ ἕναν κόσμο πού γκρεμίζεται, χωρίς νά ἔχουν ὑλικά, γνώσεις καί πίστη γιά νά τόν οἰκοδομήσουν. Ζεῖ Θεός ὅμως.
Θά ἔπρεπε νά μετατραπεῖ ἡ «ἄδεια» σήμερα Βουλή, σέ μιά Μεγάλη του Γένους Σχολή, ὅπου θά ξαναμαθαίναμε σωστά τήν ἱστορία μας, τούς ἥρωές μας, τή γλώσσα μας, τούς Ἀλέξανδρους, ἀλλά καί τούς Ἐφιάλτες μας. Τό μέτρο τοῦ ἄνδρα, τοῦ παλληκαριοῦ καί τοῦ Ἕλληνα γιά μένα εἶναι νά τά βάζεις μέ τούς δυνατούς καί νά προστατεύεις τούς ἀδύνατους. Ὁ Διογένης στή σημερινή Ἑλλάδα θά ἦταν ἀπόλυτα δικαιωμένος.
Εἶμαι ἀνθρωποκεντρικός. Οἱ ἰδεολογίες ποτέ δέν μέ κερδίσανε. Εἶναι ἁπλά ἰδέες καί λόγια. Ἀέρας δηλαδή. Οἱ ἄνθρωποι μέ ἐνδιαφέρουν. Καί ὡς εἰκόνες ἀλλά καί ὡς ὁμοιώσεις. Δέν ὑπάρχει κρίση θεσμῶν. Ὑπάρχει κρίση ψυχῶν. Κάνουν λάθος ὅσοι πιστεύουν ὅτι τό πρόβλημα τῆς χώρας μας, εἶναι οἰκονομικό. Εἶναι πρωτίστως ἠθικό. Ἔχουμε γίνει ἕνας λαός χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, χωρίς ἀξίες, χωρίς ἱστορία, χωρίς παρελθόν καί κατά συνέπεια, χωρίς μέλλον. Ὅμως στά δύσκολα εἶναι πού πρέπει νά παλέψεις γονατίζοντας. Καί ἡ βοήθεια πάντα ἔρχεται.
Ποτέ δέν ἔχω γράψει ἐρωτικούς στίχους γιά γυναῖκες. Ὅλοι εἶναι γραμμένοι γιά τόν μεγάλο μου ἔρωτα, τόν Ἰησοῦ Χριστό τόν Ἐσταυρωμένο. «Θέλω νά ΄μαί πάντα μαζί σου», ἔγραψα. Ἐγώ ξέρω τί λέω. Ἀναγνωρίζω ὅμως, τό δικαίωμα τοῦ κάθε ἀκροατῆ μου νά καταλάβει τή μουσική ἤ τούς στίχους μου, ὅπως ἐκεῖνος θέλει. Εἶναι νικημένος ὁ κόσμος στόν ὁποῖο ζοῦμε καί πνέει τά λοίσθια. Νικητές εἴν’ οἱ χαμένοι. Ὅσο γιά τούς ἀρχηγούς καί παράγοντες τοῦ κόσμου τούτου;
«Μοιάζουν νικητές κι εἶναι νικημένοι,
μοιάζουν ζωντανοί κι εἶναι πεθαμένοι».
Πάντα λειτουργῶ παρορμητικά. Ἐξ οὐ καί οἱ κατά καιρούς παρεξηγήσεις τῶν ὅσων λέω ἤ κάνω. Ἀλλά πιστεύω ἀκόμη, ὅτι ἔτσι εἶναι καλύτερα. Ἄν δώσεις προτεραιότητα στή λογική, αὐτό θά γίνει καί στήν τέχνη σου, πράγμα τό ὁποῖο θεωρῶ λάθος. Χαίρομαι καί εἶμαι στό πλευρό ὅποιου ἀντιδρᾶ σ΄ αὐτή τή χυδαία ἐξουσία τοῦ ψεύτικου φόβου. Ὅμως νομίζω ὅτι τώρα πιά, μόνο δύο ἐπιλογές ὑπάρχουν. Ἤ παίρνουμε τά ὅπλα ἤ γονατίζουμε καί προσευχόμαστε. Τό δεύτερο, πολύ πιό δύσκολο καί οὐσιαστικό.
Ἡ μουσική εἶναι γιά μένα ἕνας προσωπικός δρόμος, πού προσπαθῶ νά περπατήσω, ἀνεπηρέαστος ἀπό τίς Σειρῆνες πού πιεστικά μου ζητοῦν νά περπατήσω γιά λίγο στόν δικό τους. Ὁ δρόμος τῆς σύνθεσης εἶναι ἕνας πολύ μοναχικός δρόμος, πού σιγά-σιγά σέ πάει στήν ἀπόλυτη μοναξιά, στήν προσευχή ἤ καί στήν τρέλλα.
Ἡ μουσική εἶναι ὁ τρόπος πού μου ἔδωσε ὁ Θεός γιά νά πορεύομαι καί νά Τόν ὑμνῶ. Εἶναι τό δυνατότερο ναρκωτικό καί μέ πάει σέ μέρη καί σέ αἰσθήματα ἀκατανόητα μέν, μαγικά δέ. Εἶναι τελικά το δῶρο πού μου δόθηκε, ἴσως χωρίς νά τό ἀξίζω. Ὁ καλλιτέχνης πού δέν βλέπει τόν Θεό πίσω ἀπ’ τή μουσική ἤ τήν ἔμπνευση εἶναι γιά μένα τυφλός. Γίνεται φτωχός, ἐνῶ γεννήθηκε πλούσιος.
Ἡ μαγεία τῆς δημιουργίας βρίσκεται στή στιγμή. Τό μόνο πού ζητάει ὁ Θεός εἶναι νά ΄σαί ἐκεῖ. Ἑτοιμοπόλεμος καί ταπεινός. Σκέψου νά «λείπεις» ὅταν σου χτυπάει τήν πόρτα ἡ ἔμπνευση. Ἄν εἶχα τόν χρόνο, θά ἀπέσυρα ὅλους τους δίσκους μου καί θά τούς «διόρθωνα», ὅπως σήμερα νομίζω ὅτι θά ΄πρεπε. Ἀλλά πῶς βγάζεις μουσικές ἀπό τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων; Γιατί ἐκεῖ ἔχει «κατοικήσει» πολλή ἀπό τή μουσική μου καί ἑπομένως δέν μοῦ ἀνήκει πιά. Ἄλλωστε, ἔτσι εἶναι καί τό σωστό. «Τά σά ἐκ τῶν σῶν Σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».
Ἡ ἀλήθεια πάντα παρεξηγεῖται καί γι’ αὐτό πολεμιέται. Λίγοι θέλουν νά τήν ποῦν, ἀλλά σέ ὅλους ἀρέσει νά τήν ἐπικαλοῦνται. Ἀκόμα πιό λίγοι ἀντέχουν νά τή ζοῦν καί αὐτοί εἶναι «τό ἅλας τῆς γῆς». Σέ μιά σούπα πολύ λίγο εἶναι τό ἁλάτι. Ἀλλά «εἶναι πολύ το λίγο».
Μέ εὐφραίνει τό «πρίν» τῆς Ἑλλάδας, μέ πληγώνει τό «τώρα», ἀλλά ἐλπίζω στό «αὔριο».
Δέ νομίζω νά ὑπάρχει ἀληθινός καλλιτέχνης ἐτυχισμένος. Ἕνα παιδάκι πού προσπαθεῖ νά καταλάβει τόν κόσμο τῶν μεγάλων ἤ νά λύσει τόν γρίφο τῶν παιχνιδιῶν πού ἔχει μπροστά του, δέν χαίρεται μέχρι νά τό καταφέρει.
Δέν αἰσθάνθηκα ποτέ «πνευματικός» ἄνθρωπος. Ἀπέχω ἀκόμα καί ἀπό τό νά εἶμαι σκέτος Ἄνθρωπος. Ὅλος ὁ ἀγώνας ἐκεῖ πρέπει κατ’ ἐμέ νά τείνει. Στό νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου, νά τόν ἀγαπήσεις, γιά νά γίνεις τελικά λίγο καλύτερος. Ἔτσι καί μόνο ἔτσι ἴσως βοηθηθοῦν καί κάποιοι ἄλλοι.
Δέν εἶναι δυνατόν νά γεννηθεῖς χωρίς γονεῖς. Ἔτσι βλέπω τό παρελθόν μας. Καί γι’ αὐτό τό σέβομαι καί τ’ ἀγαπάω. Κι ἐκεῖνο μου δίνει πλούσια τα ἐλέη…
Κάθε φορᾶ πού γράφω μιά μελωδία καί νιώθω νά μέ εὐλογοῦν τά δάκρυά Του, αὐτό εἶναι τό μόνο κριτήριο τῆς μουσικῆς μου. Ὅλα τ΄ ἄλλα ἕπονται ἤ καί σᾶς τά χαρίζω. Ὁ ἐρωτευμένος χαρίζει τά πάντα γιά τόν Ἕναν καί περιέργως γίνεται πλουσιότερος.
Θέλω νά παραμείνω παιδί γιά νά μπορῶ νά ἀπορῶ, νά ἀλλάζω, νά παίζω, νά ἐκπλήσσομαι, νά κλαίω χωρίς τύψεις, γελώντας τήν ἑπόμενη στιγμή καί γιά νά αἰσθάνομαι ἐντονώτερη τήν προστασία τοῦ Πατέρα μας. Προτιμῶ νά ἀποφασίζει Ἐκεῖνος. Ξέρει καλύτερα.
Ἡ Ἀριστερά δέν μέ ἐκφράζει. Ὅμως καί ὁ κομμουνιστής μεθάει, πονάει, κλαίει, γελάει, φοβᾶται, ἐρωτεύεται, γεννιέται, πεθαίνει κ.λπ., ἀκριβῶς ὅπως καί ὁ δεξιός, ὁ χούλιγκαν, ὁ ἀναρχικός… Πάντων μέτρον ἄνθρωπος.
Ἡ πολιτική δέν ἔχει τίποτα νά δώσει σ΄ ἕναν καλλιτέχνη. Μόνο νά τόν «φτηνήνει» καί νά τόν «ἐπικαιροποιήσει» γιά κάποια χρόνια. Ἀλλά σέ λάθος ἀντικείμενο καί γιά λάθος λόγους. Ἡ τέχνη δέν μπορεῖ νά βοηθήσει οὔτε τόν ἑαυτό της. Εἶναι ἕνα ἀεράκι, ἕνα ἀπροστάτευτο παιδί, πού περιμένει νά τοῦ ἀφοσιωθεῖς καί νά τ’ ἀγκαλιάσεις.
«Δέν εἶν΄ ὁ θάνατος πού μέ τυραννάει
εἶν΄ ἡ στιγμή πού περνάει καί χάνεται».
Τό ὄνειρο καί ἡ τόλμη εἶναι οἱ κινητήριες δυνάμεις. Τό ὑλικό της δουλειᾶς. Τό δῶρο πού ἡ στιγμή χαρίζει. Ὀνειρεύομαι τό τί θά ἤθελα νά κάνω καί τό τολμῶ. Καί ἄν ἀποτύχω, ξαναπροσπαθῶ. Καί πάλι καί πάλι ὥσπου ἤ νά πετύχω ἤ νά καῶ. Καί τά δύο εἶναι εὐλογημένα. Καί ἡ φωτιά καί ἡ θάλασσα. Θάλασσα εἴν’ ὁ κόσμος. Ἄλλοι πνίγονται, ἄλλοι ἁπλῶς κολυμποῦν κι ἄλλοι φτάνουν ἀπέναντι. Δηλαδή ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου ξεκίνησαν. Στήν ἀκτή. Γιά μιά ἀνάσα, ἕνα διάλειμμα καί «πάλι ἄπ΄ τήν ἀρχή σέ μιά χώρα πού αἱμορραγεῖ». Τελικά μιά «κουβέντα» ἴσως νά εἶναι καί ὅλα ὅσα πραγματικά ἀξίζουν. Ὁ Λόγος πού «σάρξ ἐγένετο», πιστεύω ὅτι τά περικλείει ὅλα. Ὅσα ἦταν καί εἶναι καί θά ΄ρθοῦν.
Καμία δύναμη ἤ ἐξουσία τοῦ κόσμου αὐτοῦ, δέν ἀντικαθιστᾶ τή στιγμή πού ὁ Θεός, μ’ ἕνα «κλείσιμο ματιοῦ» σου χαρίζει τό δῶρο Του.
«Τίποτα δέν περιμένω, τίποτα δέν θέλω. Τό παιχνίδι εἶναι στημένο κι ὅποιος παίζει τό γνωρίζει».
Εἶδα στ΄ ὄνειρό μου τά χαρακτηριστικά, πού πρέπει νά ἔχει ὁ ἡγέτης τῆς Ἑλλάδας:
• Νά ξέρει καί ν΄ ἀγαπάει βαθιά τή χώρα, τήν ἱστορία καί τήν πίστη της.
• Νά μήν ντραπεῖ ποτέ γιά τίς ἰδέες του.
• Νά ξέρει ὅτι ὁ πολιτισμός δέν εἶναι ἀριστερό προνόμιο, ἀλλά ἐθνικό.
• Νά μή φλερτάρει μέ ἄλλους χώρους καί ἰδεολογίες, ἀλλά νά ἔχει τήν δύναμη νά τούς φέρει ὅλους κοντά του μέ τό παράδειγμα, τήν ἀλήθεια καί τό ἔργο του.
• Νά εἶναι «καθαρός» καί χωρίς ἐξαρτήσεις ἀπό τήν ἐκδοτικό-δημοσιογραφική πληγή. Ἀντιθέτως, αὐτοί νά εἶναι πάντα οἱ ἐχθροί του.
• Νά στείλει στίς φυλακές τούς «ὑψηλούς» ἀπατεῶνες, κάθε χρώματος καί κόμματος.
• Νά θεωρεῖ προσωπική του ὑπόθεση τήν τιμή, τά σύνορα καί τήν περηφάνεια τῶν Ἑλλήνων.
• Νά εἶναι παλληκάρι.
• Τέλος, νά μήν εἶναι πολιτικός το ἐπάγγελμα.
Καί μετά ξύπνησα…
Μακάρι νά μποροῦσα νά ξεφύγω ἀπό τόν ἑαυτό μου καί ὅσα «ξέρω». ‘Ωσπου νά τό πετύχω, φοβᾶμαι ὅτι ἡ μουσική μου πάντα θά θυμίζει ἐμένα. Δέν εἶναι ἡ Ἑλληνικότητα. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἑλλάδα. Οἱ μόνες ἐπιρροές πού τελικά μετρᾶνε γιά μένα καί γίνονται μ’ ἕνα μαγικό τρόπο μουσική, εἶναι αὐτές πού ἔχω ἀγαπήσει. Δέν ὑπάρχει στήν ἐποχή τῆς παγκοσμοιοποίησης ἐπιτακτικώτερη ἀνάγκη ἀπό τήν προσωπική ἀλήθεια τοῦ καθενός μας.
Ἡ χώρα μας θέλει ἀγωνιστές, θέλει παλληκάρια. Τούς ἐπιθύμησε. Ὅλα ἀξίζουν νά τραγουδηθοῦν, ἀλλά αὐτό πού ζητάει, βογκάει καί πονάει εἶναι ὁ χαμένος παράδεισος.. Ὁ πρωταθλητής ἴσως μετά τά τριάντα του νά ἡσυχάζει κάπως. Ὁ συνθέτης μέχρι νά πεθάνει πρέπει κυρίως νά μαθαίνει ἀλλά καί νά προσπαθεῖ νά τελοιοποιήσει τό ὅποιο ἔργο του. Ξέρει βαθιά μέσα του, πώς χωρίς πολλές θυσίες δέν θά γράψει ποτέ τό μεγάλο ἔργο.
Δέν εἶμαι σεμνός, οὔτε ταπεινός, ἁπλῶς αἰωνίως ὑποκλινόμενος μπροστά στό θρόνο. Τό θρόνο τοῦ Θεοῦ, τῆς μουσικῆς, τῶν οὐρανῶν…