Το Θαύμα της θεραπείας της Μαρίας Γιαχνάκη στα Ιεροσόλυμα
Η κ. Μαρία Γιαχνάκη, είναι ρεπόρτερ – ανταποκριτής γνωστού τηλεοπτικού σταθμού. Ζούσε, όπως μάς ομολογεί η ίδια, χωρίς ιδιαίτερη σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Ορθόδοξη Εκκλησία Τού. Όταν μάλιστα έμαθε πώς πάσχει από Καρκίνο, τά πάθη τής φούντωσαν ακόμα περισσότερο! Όλως « τυχαίως » όμως, τό αμέσως επόμενο ρεπορτάζ τής, είναι στούς Αγίους Τόπους… !
Μόλις έφθασε εκεί, τήν συναντά η Ειρήνη, η οποία καί τήν ξεναγεί στά Πανάγια προσκυνήματα . Μετά τήν επιστροφή τής στήν Ελλάδα, έκανε επαναληπτικές εξετάσεις καί τί νά δεί; Ο Καρκίνος είχε εντελώς εξαφανιστεί !!! Δόξα σοί ο Θεός Σ.Σ.
Τόσο καιρό μάθαμε στο εύκολο, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και να βαδίσουμε το σωστό δρόμο, τον ανήφορο.
Η επιλογή στη ζωή είναι όπως τα μονοπάτια της Αρετής και της Κακίας.
Κάποτε ο Ηρακλής καθισμένος σε κάποιο σταυροδρόμι, είδε να περνούν από μπροστά του δύο πανέμορφες κοπέλες. Η μια, η Κακία, του έδειξε έναν εύκολο δρόμο, στρωμένο με ροδοπέταλα. Η διαδρομή σ’ αυτό το μονοπάτι είναι γεμάτη από ευκολίες και απολαύσεις χωρίς μέτρο. Το «εμείς» φεύγει και μένει μόνο το «εγώ». Το πάτημα επί πτωμάτων και οι λυκοφιλίες αναγκαίες προϋποθέσεις προς αποφυγή αποτυχίας. Το τέλος όμως είναι αμφίβολο, αφού πραγματικός στόχος δεν υπάρχει.
Η άλλη κοπέλα, η Αρετή, του έδειξε ένα δύσκολο δρόμο, γεμάτο κοφτερές πέτρες και αγκάθια, στενό και δύσβατο. Εκεί το βάδισμα είναι δύσκολο και ο δρόμος ανηφορικός. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής βρίσκεις, όμως, πραγματικούς φίλους,συνοδοιπόρους, κι ας είναι και λίγοι. Εκεί το «εγώ» δεν φεύγει, αλλά υπάρχει ως ελεύθερο κομμάτι στο «εμείς». Ούτε οι χαρές απουσιάζουν, ούτε τα γλέντια. Η διασκέδαση είναι ωστόσο μέρος του να ξαποστάσεις και όχι του να ξεσπάσεις.
Τον δεύτερο δρόμο τον βαδίζουν λιοντάρια, άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ούτε καν τους παίρνει το μάτι του καθημερινού ανθρώπου. Όταν έρχεται η ώρα γίνονται γνωστοί από τα γεγονότα.
Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά τους ανιδιοτελείς ορειβάτες της, που πάντα, όταν ο κόμπος έφτανε στο χτένι, την «ξελάσπωναν» και μάλιστα χωρίς να ζητούν τίποτα ως αντάλλαγμα. Τους έφτανε η χαρά των συνανθρώπων τους. Αυτή τους η στάση γέννησε τη λέξη «φιλότιμο», που δεν μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα και υπάρχει ακόμα εντός και εκτός κράτους. Αρκεί η μαγιά, όπως ονόμαζε ο μεγάλος Μακρυγιάννης την ποιότητα του Ελληνισμού, να ξαναφουσκώσει για να επικαλύψει το όλον.
Στο ποτάμι δεν πνίγεσαι όταν κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα και από το σπήλαιο του Σωκράτη βγαίνεις μόνο σκαρφαλώνοντας. Βαδίζοντας στον ανήφορο.
Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ιωάννη καθώς περπατούσε σε μια άγνωστη περιοχή αντικρίζει ένα μικρό εξωκλήσι.
Θέλησε να πάει να προσκυνήσει και να ανάψει ένα κερί. Μόλις έφτασε έξω από την πόρτα βγαίνει από το εξωκκλήσι ένας ιερέας. Αφού ο Ιωάννης πήρε την ευλογία του ιερέα, ο ιερέας τον προσκάλεσε να τον κεράσει ένα καφέ και ένα λουκούμι. Ο Ιωάννης δεν έχασε την ευκαιρία και θέλησε να κάνει κάποιες ερωτήσεις στον ιερέα.
– Πως πρέπει να ν’ αγαπούμε το Θεό, γέροντά μου, ρώτησε.
– Αγαπώντας τους ανθρώπους, παιδί μου.
– Και πώς πρέπει ν’ αγαπούμε τους ανθρώπους;
– Μοχτώντας να τους φέρουμε στο σωστό δρόμο.
– Και ποιος είναι ο σωστός δρόμος;
– Ο ανήφορος.
Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο ποιο δρόμο θα Πάρεις;
«Υπάρχει ένας δρόμος που φαίνεται στον άνθρωπο ότι είναι σωστός, αλλά το τέλος του οδηγεί στο θάνατο».
«Ο δρόμος ο δικός μου ή ο δρόμος ο δικός σου; Ποια είναι η διαφορά;
Πολλοί φιλονικούν και λένε: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο δικό σου και στο δικό μου το δρόμο για τον Ουρανό; Δεν οδηγούν τελικά όλες οι θρησκείες στον παράδεισο;»
Προσέξτε πρώτα απ’ όλα το εξής: » Ένας δρόμος που φαίνεται σωστός». Όταν πρόκειται για το θέμα του αιώνιου προορισμού σου, είναι βασικό να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι έχεις δίκιο! Ο Σατανάς είναι «ο πατέρας του ψεύδους» είπε ο Ιησούς στον Ιωάννη 8:44. Εξαπατάει τους ανθρώπους, πείθοντάς τους ότι «ο δρόμος τους» είναι ο σωστός. Ο διάβολος θέλει να πιστέψεις ότι όπως ακριβώς όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας της, έτσι και όλοι «οι πνευματικοί δρόμοι» θα οδηγήσουν στον Ουρανό. Παρόλο που αυτό μπορεί να φαίνεται σωστό σε κάποιους, είναι παρόλα αυτά ένα ψέμα!
Έχεις ποτέ βρεθεί στη θέση να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι έχεις δίκιο για κάτι κι έπειτα ν’ ανακαλύψεις ότι είχες άδικο; Και βέβαια θα έχεις, όπως και όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ίσως αυτό να έχει συμβεί σ’ ένα διαγώνισμα όταν διάλεξες μια απάντηση… Νόμιζες ότι ήταν σωστή, αλλά ήταν λάθος… Ή καθώς διηγείσαι ένα γεγονός που έχει συμβεί στο παρελθόν, μιλάς με απόλυτη βεβαιότητα γι’ αυτό, λέγοντας ότι έτσι είχαν συμβεί τα πράγματα, ενώ κάποιος φίλος ή συγγενής σε διαψεύδει και σε διορθώνει σχετικά με το περιστατικό αυτό! Τότε ξαφνικά, αντιλαμβάνεσαι ότι έκανες λάθος καθώς ξαναφέρνεις στο νου σου εκείνο το γεγονός! Παράξενο δεν είναι αλήθεια; Μερικές φορές είμαστε τόσο βέβαιοι για τον εαυτό μας…
Η Αγία Γραφή μας λέει: «Υπάρχει ένας δρόμος που ΦΑΙΝΕΤΑΙ σωστός στον άνθρωπο». Ο δρόμος ο δικός σου φαίνεται να είναι σωστός!
Τα συναισθήματα και οι γνώμες είναι υποκειμενικά, έρχονται και φεύγουν. Η αλήθεια και τα γεγονότα όμως, είναι αμετάβλητα και σταθερά.
Προσέξτε ότι το τελευταίο μέρος του εδαφίου λέει: «αλλά το τέλος του δρόμου αυτού οδηγεί στο θάνατο». Παίρνοντας το λανθασμένο δρόμο θα οδηγηθείς στην αιώνια Κόλαση! Ο δρόμος του ανθρώπου δεν είναι και δρόμος του Θεού! Ο δρόμος του ανθρώπου ποτέ δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της αμαρτίας. Η θρησκευτική φιλοσοφία και οι διάφορες θεολογίες μπορεί να φαίνονται ότι είναι ο σωστός δρόμος, αλλά η αμαρτία θα πρέπει να αποζημιωθεί! «Γιατί ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος, ενώ το δώρο που χαρίζει ο Θεός είναι η αιώνια ζωή, την οποία έφερε ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας». Ρωμαίους 6:23. Ο δρόμος του ανθρώπου δεν αποζημιώνει για την αμαρτία του.
ΑΪΔΙΝΙΟ 1
Ο δρόμος του Θεού οδηγεί στην αιώνια ζωή και στον Ουρανό! Ο Ιησούς μας προειδοποίησε λέγοντας: «Μπείτε από τη στενή πύλη, γιατί είναι πλατιά η πύλη κι ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στο χαμό, και πολλοί μπαίνουν απ’ αυτήν». «Ματθαίος 7:13. Η μεγαλύτερη πλειονότητα του κόσμου βαδίζει στο λανθασμένο δρόμο σύμφωνα με το Λόγο του Θεού. Ο Λόγος του Θεού λέει: «είναι ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στο χαμό».
«Πολλοί», μας λέει η Γραφή ακολουθούν τα κοσμικά τεχνάσματα και τις φιλοσοφίες του διαβόλου. Ίσως να σου έχουν πει να μην ανησυχείς, γιατί «ένας Θεός αγάπης δεν θα μπορούσε ποτέ να στείλει κάποιον στην Κόλαση». Να μην ανησυχείς, γιατί «εσύ δεν είσαι τόσο κακός όσο μερικοί άλλοι».
Να μην ανησυχείς, γιατί «εσύ γεννήθηκες σε μια Χριστιανική χώρα».
Σου ξαναλέω όμως, ότι: «Υπάρχει ένας δρόμος που φαίνεται σωστός στον άνθρωπο, αλλά το τέλος του οδηγεί στο θάνατο. Παροιμίες 16:25.
Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν πάει κοντά στον Πατέρα παρά μόνο αν περάσει από μένα». Ιωάννης 14:6.
Οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν το σωστό δρόμο, αλλά δεν μπορούν να τον δουν. Οι άνθρωποι προσπαθούν ν’ ακούσουν ποιος είναι ο σωστός δρόμος, αλλά δεν ακούνε γι’ αυτόν. Λίγοι είναι εκείνοι που τον βρίσκουν. Οι καρδιές τους έχουν σκληρύνει από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό. Τα μάτια τους έχουν τυφλωθεί από τη θρησκευτική υποκρισία, και την κοινωνική αδικία, και αποφασίζουν να τραβήξουν το δικό τους το δρόμο. Αυτό είναι το δίλημμα του αμαρτωλού ανθρώπου! » Όλοι εμείς πλανιόμασταν σαν πρόβατα, είχε πάρει καθένας μας το δικό του δρόμο. Μα ο Κύριος έκανε να πέσει πάνω Του όλων μας η ανομία. Ησαΐας 53:6.
Σε παρακαλώ αγαπητέ μου, να σκεφτείς σοβαρά ποια κατεύθυνση έχεις πάρει εσύ στη ζωή σου. Είσαι μαζί με τον Χριστό, βαδίζοντας στο δρόμο του Θεού που οδηγεί στην αιώνια ζωή; Ή περπατάς στο δικό σου, το δρόμο που οδηγεί στην αιώνια καταστροφή; Σε ενθαρρύνω να εξετάσεις την καρδιά σου. Αν σε χτυπούσε κάποια τραγωδία σήμερα, κι έφευγες για την αιωνιότητα, είσαι απόλυτα βέβαιος ότι θα πήγαινες στον Ουρανό; Έχεις δεχτεί τον Χριστό σαν προσωπικό σου Σωτήρα; «Αυτός είναι ο δρόμος, ακολουθήστε τον».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εάν επιθυμείς μπορείς από κάτω μπορείς να γράψεις το δικό σου σχόλιο αλλά και ονόματα που θέλεις να διαβάζονται κατά την ώρα της προσκομιδής. πηγή
ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ;
Τις πρώτες μαρτυρίες για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχουμε κατά τον 5ο αιώνα, γύρω στην εποχή που συνεκλήθη η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Έφεσο (451), που καθόρισε το Θεομητορικό δόγμα και έγινε αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.
Για πρώτη φορά φαίνεται ότι συνεστήθη στα Ιεροσόλυμα την 13η Αυγούστου και λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στις 15 του ιδίου μηνός.
Είχε δε γενικότερο θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως.
Ονομάζετε «Ημέρα τῆς Θεοτόκου Μαρίας».
Η σύνδεση της εορτής αυτής με την Κοίμηση της Θεοτόκου έγινε στον περίφημο ναό της Παναγίας που βρισκόταν στην Γεθσημανή, το «ευκτήριο του Μαυρικίου». Εκεί υπήρχε και ο τάφος της.
Αυτός ο ναός πολύ σύντομα πήρε τον χαρακτήρα του μεγαλύτερου Θεομητορικού προσκυνήματος.
Λόγω της ακτινοβολίας του, η πανήγυρις του κατά την 15η Αυγούστου γρήγορα θα διαδοθεί σ’ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, σε Ανατολή και Δύση, σαν εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Ιστορικές Πηγές
Χρειάζεται εδώ να σημειώσουμε ότι οι αυθεντικές ιστορικές πηγές, τα Ευαγγέλια και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης, δεν μας διέσωσαν πληροφορίες για τον προ του Ευαγγελισμού και για τον μετά την Ανάληψη του Κυρίου βίο της Θεοτόκου.
Πρόθεση των Ιερών συγγραφέων ήταν να αφηγηθούν τον βίο και το σωτηριώδες έργο του Χριστού και ό,τι άμεσα συνδεόταν με Αυτόν.
Ήθελαν να ικανοποιήσουν την ευλαβή περιέργεια ή τα ιστορικά ενδιαφέροντα των αναγνωστών τους.
Η παράδοση όμως της Εκκλησίας διέσωσε από στόματος σε στόμα διάφορες πληροφορίες που αφορούσαν στον βίο της Θεοτόκου.
Αυτές αναφέρονται κυρίως τις προ της συλλήψεως του Κυρίου και μετά την Ανάστασή Του.
Αργότερα διάφοροι ευλαβείς, κατά το πλείστων, συγγραφείς περιέλαβαν τις πληροφορίες αυτές και τις ανέπτυξαν.
Ειδικά το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αφηγείται, εκτός των άλλων, και μία διήγηση, που φέρεται από το όνομα του αγαπημένου μαθητή του Κυρίου, του Ιωάννου.
Η Κοίμηση Της Θεοτόκου
Η Παναγία μετά την Ανάληψη του Χριστού πηγαίνει καθημερινώς στο ζωοδόχο μνήμα και προσεύχεται.
Μία Παρασκευή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά της και την χαιρετά:
ΧΑΙΡΕ, Η ΓΕΝΝΗΣΑΣΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΗΜΩΝ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΚΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΑΦΗΣΗΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΡΕΥΘΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΔΟΧΟΝ.
Η Θεοτόκος επιστρέφει στον οίκο της, θυμιά και προσεύχεται στον Χριστό να της στείλει τον Ιωάννη και τους λοιπούς Αποστόλους, για να παρασταθούν στον θάνατό της.
Η προσευχή της εισακούεται και πρώτος φθάνει, αρπαγής από νεφέλη, ο Ιωάννης.
Εντός λίγου επί νεφελών και οι λοιποί Απόστολοι, οι διεσπαρμένοι στα πέρατα του κόσμου.
Την Κυριακή έρχεται με την απαστράπτουσα Δόξα Του και με χιλιάδες Αγγέλους ο Κύριος να παραλάβει την ψυχή της Μητρός Του.
Εκείνη ευλογεί τους Αποστόλους και τον κόσμο. Δέεται για την Σωτηρία όλων και αφού λαμβάνει την υπόσχεση ότι:
ΠΑΣΑ ΨΥΧΗ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΟΥ ΜΗ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΘΗΙ, ΑΛΛ’ ΕΥΡΗΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΙΝ ΚΑΙ ΠΑΡΡΗΣΙΑΝ ΚΑΙ ΕΝ ΤΩΙ ΝΥΝ ΑΙΩΝΙ ΚΑΙ ΕΝ ΤΩΙ ΜΕΛΛ
Παραδίδει την Αγία Της ψυχή στα χέρια του Υιού Της.
Το Πανάγιο Σκήνωμα της Θεοτόκου
Οι Απόστολοι περιπτύσσονται το σκήνος και ψάλλοντας μεταφέρουν την κλίνη με το σώμα για ταφή.
Ένας Εβραίος ονόματι Ιεφωνίας ορμά και επιχειρεί «κατά τῆς κλίνης».
Όμως Άγγελος Κυρίου με «ξίφος πυρός» αποκόπτει τα χέρια του από των ώμων, που μένουν κρεμασμένα στην κλίνη.
Αυτός μετανοεί και κολλιούνται πάλι τα χέρια του, ενώ οι Απόστολοι ανενόχλητοι συνεχίζουν την εκφορά.
Το σκήνος θάπτεται σε καινό μνημείο στην Γεθσημανή, μεταξύ του όρους Μόριον και του όρους των Ελαιών. Εκεί ενταφιάζεται μέσα σ’ ένα λαξευτό τάφο.
Η Μετάσταση της Θεοτόκου
Ο Απόστολος Θωμάς και σε αυτή την περίσταση απουσίαζε από την σύναξη των άλλων Αποστόλων.
Κατά την ιστορία, την οποία βεβαιώνει η παράδοση, έφτασε μετά από τρεις ημέρες.
Παρακάλεσε τους άλλους Αποστόλους να τον συνοδεύσουν ως τον τάφο, για να προσκυνήσει το Άγιο σώμα Της Θεοτόκου.
Έτσι κι έγινε, αλλά όταν άνοιξαν τον τάφο, μεγάλη κατάπληξη και θαυμασμός τους κυρίευσε όλους.
Το σώμα έλειπε και στο μνήμα κείτονταν μόνο το σεντόνι που είχαν τυλίξει το σώμα της Παναγίας.
Η Παναγία αναστήθηκε και σωματικά αναλήφθηκε από την γη στους ουρανούς.
Την Τρίτη όμως ημέρα «μετετέθη …ἐν Παραδείσῳ».
Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ: Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ ΤΩΝ ΙΒΗΡΩΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΟΥΝ... ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ
Πρόκειται
για το πιο σημαντικό κειμήλιο του Αγίου Όρους μαζί με την εικόνα του «Άξιον Εστίν». Η Παναγία η Πορταΐτισσα των Ιβήρων και η ιστορία της έχει κάνει πολλούς να δακρύσουν αλλά και να πιστέψουν.
Αυτήν την μοναδική εικόνα προσκύνησε και ο Πατριάρχης της Ρωσίας κ. Κύριλλος, αποδίδοντας φόρο τιμής στην Κυρά του Άθωνα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Σύμφωνα με την παράδοση αλλά και μαρτυρίες, η εικόνα ανήκε σε μια οικογένεια που ζούσε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας τον 8ο αιώνα. Το 829 μεσούσης της «εικονομαχίας» η γυναίκα πουν την είχε αναγκάστηκε να την ρίξει στην θάλασσα για να μην καταστραφεί από τους εικονομάχους.
Επί 170 χρόνια η εικόνα ήταν χαμένη. Μέχρι το 1004. Τότε καλόγεροι της Μονής Ιβήρων είδαν στην θάλασσα ένα φως. Το φως αυτό ήταν ορατό κι από άλλες Μονές.
Περίεργοι να δουν τι συμβαίνει στη θάλασσα πολλοί μοναχοί μπήκαν στις βάρκες και πήγαν προς το φως, όπου διέκριναν μια εικόνα. Όσο πλησίαζαν όμως η εικόνα απομακρυνόταν. Αδυνατώντας να την πλησιάσουν, επέστρεψαν στη Μονή Ιβήρων όπου προσευχήθηκαν.
Η απάντηση του Θεού δόθηκε μέσω ενός ασκητή, του Γαβριήλ ο οποίος λένε πως άκουσε τη φωνή της Παναγίας να του δίνει συγκεκριμένες εντολές.
«Πήγαινε στο Μοναστήρι σου και πες στον ηγούμενο ότι ήρθα για να τους δώσω την εικόνα μου. Μετά, βάδισε στη θάλασσα, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη και πρόνοια που έχω στο Μοναστήρι σας.» Έτσι κι έγινε.
Ο Γαβριήλ πήγε στη θάλασσα και η εικόνα τον πλησίασε. Επί τρία μερόνυχτα οι Μοναχοί έψαλλαν δοξολογίες προς την Παναγία για το Θαύμα, το οποίο όμως δεν είχε ολοκληρωθεί.
Η εικόνα μεταφέρθηκε στο καθολικό της Μονής Ιβήρων. Παραδόξως όμως χανόταν και εμφανιζόταν στην πόρτα της Μονής.
Οι μοναχοί την επέστρεφαν στο καθολικό και η ιστορία επαναλαμβανόταν.
Μέχρι που ο Γαβριήλ άκουσε ξανά τη φωνή της Παναγίας «Πες στον ηγούμενο να παύσετε να με πειράζετε, διότι δεν ήρθα στο Μοναστήρι για να με φυλάτε σεις, αλλά ήρθα για να γίνω εγώ φύλακας και φρουρός σας και σ' αυτήν και στην μέλλουσα ζωή. Και όσοι θα ζήσουν με ευλάβεια και φόβο Θεού και δεν αμελούν στην απόκτηση των αρετών, και τελειώσουν την πρόσκαιρη ζωή τους σ' αυτόν τον τόπο, ας έχουν θάρρος και να μη φοβούνται την κόλαση διότι αυτή τη χάρη ζήτησα από τον Θεό και Υιό μου και την πήρα. Ως επιβεβαίωση των λόγων μου σας δίνω αυτό το σημείο: Όσο βλέπετε την εικόνα μου στο Μοναστήρι σας, δεν θα λείψη απ' το Όρος τούτο η χάρις και το έλεος του Υιού μου και Θεού» (ε' 143).
Με εντολή του τότε Ηγουμένου, κτίστηκε ειδικό παρεκκλήσιο έξω από την πόρτα της Μονής και εκεί απέθεσαν την ιερή εικόνα.
ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ
Από το 1004 που βρέθηκε μέχρι σήμερα η εικόνα της Παναγίας δεν έχει βγεί ποτέ από το Άγιον Όρος. Ο θρύλος λέει πως όσο η εικόνα παραμένει στη θέση της το Άγιον Όρος θα είναι άτρωτο.
Άλλος θρύλος λέει πως όταν η εικόνα χαθεί θα είναι σημάδι ότι πλησιάζει η Δευτέρα Παρουσία.
Μάρτυρες των θαυμάτων της Παναγίας είναι τα δεκάδες πολύτιμα αφιερώματα. εγκόλπια αρχιερέων, μετάλλια πρωταθλητών και ολυμπιονικών αλλά και παράσημα ηρώων, κοσμούν το εικόνισμα Της.
Για τους Αγιορείτες και ειδικότερα για τους Ιβηρίτες η Παναγία η Πορταΐτισσα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό εκκλησιαστικό κειμήλιο είναι η ζωντανή παρουσία της Θεοτόκου ανάμεσά τους.
Ο ΑΓΙΟΣ… ΒΑΡΒΑΡΟΣ
Όπως λένε οι Μοναχοί, την εποχή που στη Μεσόγειο δρούσαν πειρατικοί στόλοι, η Μονή των Ιβήρων έγινε στόχος του Άραβα πειρατή Ραχάι. Η παράδοση λέει πως όταν οι πειρατές πλησίασαν τη Μονή για να την λεηλατήσουν δεν τα κατάφεραν.
Επιστρέφοντας στο πλοίο είπαν στον Ραχάι πως μια γυναίκα τους είχε εμποδίσει. Ο ίδιος δοκίμασε να δείξει στους άνδρες του πως όλα ήταν της φαντασίας τους. Φθάνοντας στη Μονή, είδε μπροστά του την εικόνα της Παναγίας. Τότε έβγαλε το ξίφος του και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Παραδόξως το εικόνισμα άρχισε να αιμορραγεί στο σημείο που χτυπήθηκε.
Το σημάδι στο εικόνισμα όπως και το αίμα που έχει ξεραθεί με τα χρόνια, φαίνονται
Τότε ο πειρατής, κατάλαβε πως δεν είχε να κάνει με κάτι άψυχο. Οι αγιορείτικες παραδόσεις τον θέλουν να μένει στη Μονή των Ιβήρων, όπου βαπτίστηκε Χριστιανός και έγινε μοναχός.
Του έδωσαν το όνομα Δαμασκηνός, αλλά εκείνος θέλοντας να ταπεινωθεί ζητούσε από τους ανθρώπους να τον φωνάζουν Βάρβαρο. Έζησε όλη του τη ζωή μπροστά από την εικόνα της Παναγίας.
Η Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο, όχι όμως με το βαπτιστικό του όνομα αλλά ως «Άγιο Βάρβαρο». Γιορτάζει στις 15 Μαΐου http://www.dogma.gr/default.php…
Η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου είναι ότι έπεισε τον κόσμο πως δεν υπάρχει
Την τακτική του διαβόλου μας αποκαλύπτει η Αγία Γραφή. Τις περισσότερες φορές επιτίθεται ύπουλα και πονηρά με σκοπό πάντοτε τον πνευματικό και σωματικό όλεθρο του πιστού. Ήθελε η να πέσουν οι απόστολοι στο αμάρτημα της υπερηφάνειας και της φιλοδοξίας μετά την θεραπεία της δυστυχισμένης κόρης, ή να αναγκάζονταν να την θεραπεύσουν οπότε οι Κύριοι που την εκμεταλλεύονταν για να βγάζουν χρήματα θα εξοργίζονταν και θα στρέφονταν κατά των Αποστόλων.
Η μεγάλη επιτυχία του διαβόλου σήμερα είναι ότι έχει καταφέρει να πείσει τους πιο πολλούς ότι δεν υπάρχει ή ότι είναι ακίνδυνος. Οπότε αφού δεν υπάρχει διάβολος (όπως λένε μερικοί) εκείνος δρα ανενόχλητος και συνεχώς αιχμαλωτίζει στα δίχτυα του πολλούς δυστυχείς και από την άλλη αφού παρουσιάζεται ως καλός και αγαθός και ότι μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους όταν αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα πολλοί εναποθέτουν τις ελπίδες τους σ” εκείνον.
Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η στροφή πολλών στους υπνωτιστές, τους μάγους, τους αστρολόγους κ.τ. λοιπούς οι οποίοι επικαλούνται τα πονηρά πνεύματα, έστω και αν χρησιμοποιούν το όνομα του Χριστού για λόγους παραπλανητικούς; Όμως αδελφοί μου είναι δυνατόν ο άρχοντας του κακού να κάνει καλό; Είναι δυνατόν ο διάβολος να έχει αγνή αγάπη για τον άνθρωπο; Ο εχθρός αυτός δεν πρόκειται ποτέ να γίνει φίλος μας διότι είναι ο προαιώνιος αντίπαλος στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία μας.
Ο Θεός επιθυμεί να σωθούμε και ο διάβολος μεθοδεύει την απώλειά μας με πολλούς τρόπους γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Διότι ακόμη και με την ευλάβεια και τον φόβο του Θεού προσπαθεί να μας απομακρύνει από τον Θεό. Ξέρει ότι όταν είμαστε κοντά στο Άγιο Ποτήριο δεν μπορεί να μας επηρεάσει γι” αυτό σιγομουρμουράει στους Χριστιανούς να μην κοινωνούν τακτικά γιατί δεν κάνει αφού είναι ανάξιοι ή αμαρτωλοί.
Ναι και ανάξιοι είμαστε και αμαρτωλοί όμως για την αναξιότητα ή την αμαρτωλότητα μας ανέβηκε ο Χριστός στον Σταυρό. Το ίδιο τέχνασμα επιχειρεί και για την θεία εξομολόγηση, (ότι δεν χρειάζεται να ταπεινωνόμαστε ή να εξομολογούμαστε). Κοντά στην Εκκλησία λοιπόν ο διάβολος συνθλίβεται και η δύναμη του διαλύεται όπως λιώνει το κερί μπροστά στην δύναμη της φωτιάς. Αμην.
Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Αποτείχιση από την αίρεση όχι από την Εκκλησία [BINTEO - 2017] *** Ποιος το περίμενε πως αντί να προσευχόμαστε, μόνο, θα διαθέταμε και χρόνο για να μάθουμε ειδήσεις της Πίστης μας; Τί πήγε στραβά; Ακόμα το ψάχνω.
Τον Τουλάτο, δεν τον είχα ξανακούσει.Έβλεπα την εικόνα του κάπως φευγάτη.
Έκατσε αυτές τις μέρες να βρεθεί μπροστά μου βιντεάκι του, κι είπα να τον ακούσω.
Τον άκουσα και είδα πως μιλάει για Χριστό!
Ξαφνιάστηκα.
Μετά άκουσα πως λέει παρόμοια με το μεταφρασμένο βίντεο της Βασούλας με τις Υπόγειες βάσεις.(ΕΔΩ)
Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι, αφού τα λέει Ελληνικά, γράφει και βιβλία, βγαίνει και στα κανάλια, τότε, γιατί τον περιγελούν;
Περίεργη είμαι.
Είναι το κλασσικό, "τρελός είναι" ή "δεν αντέχω ν' ακούσω αυτά που λέει";
Π Τουλάτος 3 Το ότι έχω πολλές απορίες, έχω, αλλά μού φαίνεται πως αν ενημερωθώ πολύ, θα συνηθίσω το τέρας και θ' αρχίσω να του μοιάζω. Δεν θέλω. Ίσως είναι καλύτερα να μην ξέρουμε, να μην φοβόμαστε και να συνεχίσουμε να έχουμε τον Χριστό μέσα μας, όπως πάντα! Πηγαίναμε στις Εκκλησιές κι ακούγαμε μόνο για τον Χριστό! Τί μας ένοιαζε ο διάολος; Τώρα, αν ακούσεις κηρύγματα, πρωταγωνιστής είναι ο κακός! Έλεος! Πάμε και στον Τρανό Χατζηδάκη!
του Μάνου Χατζιδάκι Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει οτι του μοιάζει. Και ή πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει ή ομορφιά...
του Μάνου Χατζιδάκι
Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει οτι του μοιάζει. Και ή πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει ή ομορφιά.
Ό Φρανκεστάϊν έγινε πόστερ καί στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι Ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι όλομόναχο χορεύει με πάθος ένα ταγκό ελλειπτικό. Δεν υπάρχει Μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος καί αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των έξαφανισθέντων, βασανισθέντων καί νεκρών. Καί το ταγκό να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στίς φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της Γης. Εκατομμύρια περισσότεροι άπ’ όσους εννοούνε ν’ άντιδράσουνε στο τέρας, καί εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στίς αγροτικές ερημιές.
Από την ώρα πού ό Φρανκεστάϊν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, 0 κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι πού σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, άπ’ το μυαλό της κότας. Άπ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω καί πώς να τους το πω; Καί μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τίς σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές καί ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, πού όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει καί να μας καθοδηγεί;
Ή υποταγή ή ό εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε καί να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να τό ανεχόμαστε. Καί ή ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί καί τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, πού προΐσταται, ελέγχει καί μας κυβερνά.
Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι άπ’ τους εχθρούς. Κι ό εχθρός γεννιέται, δεν γίνεται. Μας παρακολουθεί άπ’ το σχολείο, σαν ήμασταν παιδιά, κι επιζητεί τον εξαφανισμό μας. Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ’ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη καί ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν ή πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.
– Πως λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυό άλλοι, δικοί του φίλοι.- Βασίλης, του απαντώ.- Καί που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.- Πάνω στο λόφο, του λέω καί τόν κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φάνουν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:
– Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Καί μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, πού με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια καί χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο καί τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
Ή μορφή του τέρατος είναι πολύχρωμη. Χιλιάδες φωτεινές επιγραφές με αθλια ονόματα καλλιτεχνών, συλλόγων καί εταιριών αυτοκινήτων, στοιβάζονται στην οπτική περιοχή των περαστικών, πού επιζητούν να σπάσουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια για νά μπουν μέσα να προφυλλαχτούν από τίς πόρνες, τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα καί τίς για πάντα ασύλληπτες υπερηχητικές μοτοσυκλέτες. Προχτές, έτσι για κέφι, αναποδογύρισα μια λεωφόρο ασφαλτοστρωμένη, καί την είδα πάνω μου, να ξετυλίγεται επικίνδυνα προς την απόλυτη ερημιά της θάλασσας. Ζήτησα να επανέλθω στη όρθία μου στάση, επί της λεωφόρου, αλλά είχε ξημερώσει στό μεταξύ καί ή εφαρμογή του οδικού μας Κώδικα δεν μου επέτρεπε την επαναφορά της λεωφόρου στην αρχική της θέση. Έτσι, ή μεν λεωφόρος παρέμεινε μετέωρος, κι εγώ, επέστρεψα στο σπίτι μου πεζός.
Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οί οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράσταση τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ καί Αισχύλο, μια καί ανήκουν δικαιωματικά στό υπουργείο Πολιτισμού. Χορός άπο τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη καί αποσύρεται εις τάς μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Αγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ’ αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Καί τρέχουνε στίς Τράπεζες ν’ αλλάξουνε συνάλλαγμα. Το τέρας γίνεται γελοίο καί κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Ή κλασική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ό κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο. Το ερώτημα περνάει άπ’ τίς ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πώς θ’ αντιδράσουμε καί πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;
Θυμάστε τί έγινε στην «Έρωφίλη», από την προηγούμενη φορά. Ό κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια καί την ομορφιά. Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε ή μορφή ένός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, καί προκαλούσε απρόσμενη, άμεση καί καθοριστική αντίδραση. Μόλις ό Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του καί το προσωπείο του άγαθού αρχηγού πατέρα, κι έφάνη στο πρόσωπο του ή μορφή του τέρατος, με τον διαμελισμό του Πανάρετου, ό Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει καί τον εξαφανίζει.
Αυτό σημαίνει πώς ό χορός των γυναικών αυτών, καί δεν φοβήθηκε, αλλά καί πώς δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος.
(Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978) ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ Μάνος Χατζιδάκις Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ (για την αντιγραφή : Αρης Δαβαράκης)
